Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej

POSTANOWIENIE

Dnia 18 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Kazimierz Firlej

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Boczek

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2017 roku w Suchej Beskidzkiej na rozprawie

sprawy z wniosku S. T., P. T., J. T. (1) i J. T. (2)

z udziałem J. M. (1), J. M. (2), J. C. (1), S. C., F. S., A. S. (1), S. S. (1), K. S. (1), K. S. (2), S. M., J. T. (3), M. T. (1), B. K., J. S. (1), M. T. (2), M. R. i A. S. (2)

o zasiedzenie

p o s t a n a w i a:

1.  stwierdzić, że P. T. syn J. i M. i J. T. (2) córka J. i K., nabyli przez zasiedzenie z dniem 28 listopada 2009 roku,
na prawach wspólności ustawowej, prawo własności udziału w wysokości 12/320 części w działkach nr: (...), położonych w S., dla których Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...);

2.  stwierdzić, że S. T. syn J. i M. i J. T. (1) córka W. i B., nabyli przez zasiedzenie z dniem 28 listopada 2009 roku, na prawach wspólności ustawowej, prawo własności udziału w wysokości 12/320 części w działkach nr: (...), o łącznej powierzchni 0,1675 ha, położonych w S., dla których Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej
IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...);

3.  przyznać od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej na rzecz:

a)  adwokata A. S. (3) kwotę 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych)
z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu,

b)  adwokata E. Z. kwotę 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) z tytułu pełnienia obowiązków kuratora;

4.  stwierdzić, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Sygn. akt I C 213/15

UZASADNIENIE

postanowienia Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej

z dnia 18 stycznia 2017 r., sygn. akt I C 213/15

Wnioskiem z dnia 10 lipca 2014 r. (k. 3) wnioskodawcy S. T., P. T., J. T. (1) i J. T. (2) wnieśli o:

- stwierdzenie, że P. T. i jego żona J. T. (2) nabyli przez zasiedzenie z dniem 28 listopada 2009 r. własność udziału 12/320 części w działkach ewid. (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...), objętych księgą wieczystą nr (...), o łącznej pow. 4,4181 ha, położonych w S., w całości na prawach ustawowej wspólności;

- stwierdzenie, że S. T. i jego żona J. T. (1) nabyli przez zasiedzenie z dniem 28 listopada 2009 r. własność udziału 12/320 części w działkach ewid. nr (...) i (...), objętych księgą wieczystą nr (...), o pow. 0,1675 ha, położonych w S., na prawach ustawowej wspólności.

W uzasadnieniu wniosku (k. 5-7) wskazano, że przedmiotem postępowania są udziały w 12/320 części w nieruchomościach położonych w S., objętych księgami wieczystymi nr (...). W księgach tych jako właściciele ujawnieniu pozostają M. M. (2) w 10/320 części i J. S. (2) w 2/320 części. Pozostałe udziały wpisane są natomiast w księdze wieczystej nr (...) na rzecz P. T., a w księdze wieczystej nr (...) na rzecz S. i J. T. (1). Wnioskodawcy podali, że przedmiotowe nieruchomości w całości wpisane były na rzecz F. S., który zmarł w dniu 28 listopada 1979 r. i jego żony A. S. (4) zmarłej w 1997 r. Na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Nowym Targu wchodzące w skład spadku po F. S. gospodarstwo rolne nabyła jego żona A. S. (4) w 80/160 części oraz rodzeństwo S. S. (1), A. S. (5), Z. P., M. M. (2) i B. T. po 10/160 części, a także bratankowie S. S. (1), Z. M. po 5/160 części oraz J. S. (3), Z. K., B. S., J. S. (2) i S. S. (1) po 2/160 części. M. (M.) (...) zmarła w dniu 23 grudnia 1985 r., a jej następcami prawnymi są dzieci: B. K., J. S. (1), J. M. (1), J. M. (2), S. M. oraz dzieci po zmarłej Z. C., tj. M. T. (2), J. C. (1) i S. C.. Z kolei J. S. (2) zmarł w dniu 29 marca 1996 r. pozostawiając dzieci: F. S., A. S. (1), S. S. (1), K. S. (2), K. S. (1) i M. R..

W dalszej kolejności wnioskodawcy wskazali, że od śmierci F. przedmiotowe nieruchomości w całości znajdowały się w samoistnym posiadaniu jego żony A. S. (4), która traktowana była jako ich właścicielka. Uprawiała ona przedmiotowe działki, sadząc na nich ziemniaki, siejąc zboże, zbierając siano. Następnie przekazała ona udziały w nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...) P. T., a w nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...) S. T. i J. T. (1). Pozostałe osoby, tj. spadkobiercy F. S., a także ich następcy prawni nie interesowali się nigdy przedmiotowymi działkami. Spadkobiercy F. S., poza M. (M.) (...) oraz J. S. (2), którzy wpisani są w księdze wieczystej przekazali swoje udziały w tych nieruchomościach na rzecz wnioskodawców. Wnioskodawcy podali, że doliczając sobie posiadanie poprzedników prawnych, a w szczególności A. S. (4), nabyli udział w przedmiotowych nieruchomościach najpóźniej z dniem 28 listopada 2009 r.

W odpowiedzi na wniosek z dnia 30 kwietnia 2015 r. (k. 62) kurator dla nieznanych z miejsca pobytu uczestników J. S. (1) i S. M., pozostawił wniosek do uznania Sądu, w razie stwierdzenia przez Sąd, że zachodzą przesłanki wymagane do zasiedzenia nieruchomości, zastrzegając jednocześnie możliwość zmiany stanowiska.

Pismem z dnia 9 grudnia 2015 r. (k. 112) uczestnik A. S. (1) wniósł o oddalenie wniosku. Podniósł, że z wniosku oraz z przedstawionych przez wnioskodawców dokumentów nie wynika, żeby użytkowali przedmiotowe nieruchomości przez wymagany ustawą okres czasu.

Pismem z dnia 5 stycznia 2016 r. (k. 122) uczestnik J. M. (1) nie sprzeciwił się wnioskowi.

Postanowieniem z dnia 5 października 2016 r. (k. 195/2) Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestników J. T. (3), M. T. (1) i A. S. (2).

Na rozprawie w dniu 17 stycznia 2017 r. (k. 216) kurator uczestników S. M. i J. S. (1) wniósł o oddalenie wniosku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedmiotem postępowania jest udział wynoszący 12/320 części w działkach ewid. o nr (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), położonych w S., na rolach: W., S., Na G., K. i Pod O., objętych księgą wieczystą nr (...), w której jako właściciele wpisani są M. M. (2), c. M. i R. w 10/320 części, J. S. (2), s. J. i M. w 2/320 części oraz wnioskodawca P. T. w 308/320 części.

Ponadto przedmiotem postępowania jest udział w 12/320 części w działkach ewid. o nr (...) i (...), o łącznej powierzchni 0,1675 ha, położonych w S. na roli W., objętych księgą wieczystą nr (...), w której jako właściciele widnieją M. M. (2), c. M. i R. w 10/320 części, J. S. (2), s. J. i M. w 2/320 części, wnioskodawca S. T. w 40/320 części oraz wnioskodawczyni J. T. (1) w 268/320 części we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej.

Dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) (k. 14), odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) (k. 14)

Przedmiotowe działki należały w przeszłości do W. i K. C., którzy posiadali dwoje dzieci: J. C. (2) i A. S. (4). Po zawarciu w 1965 r. przez J. C. (2) związku małżeńskiego, rodzice podzieli pomiędzy niego, a A. S. (4) posiadane przez siebie nieruchomości, przy czym A. S. (4) otrzymała przedmiotowe działki.

A. S. (4) pierwszy raz wyszła za mąż za J. M. (3). Z małżeństwa tego posiadała córkę – M. T. (3). Drugie małżeństwo zawarła z F. S..

Dowód: zeznania świadka J. C. (2) (k. 78/2-79), zeznania świadka M. G. (k. 194/2-195), zeznania wnioskodawcy S. T. (k. 215/2-216), zeznania wnioskodawcy P. T. (k. 216)

A. S. (4) władała przedmiotowymi działkami najpierw wspólnie z mężem F. S., aż do jego śmierci w dniu 28 listopada 1979 r., a w dalszym okresie czasu samodzielnie.

A. S. (4) uprawiała przedmiotowe działki w całości. Siała na nich zboże, sadziła ziemniaki, zbierała siano, posiadła również inwentarz żywy. A. S. (4) pracowała na gospodarstwie rolnym i tylko z tego się utrzymywała.

Dowód: odpis skrócony aktu zgonu F. S. (k. 8), zeznania świadka M. G. (k. 194/2-195), zeznania świadka A. T. (k. 195-195/2), zeznania wnioskodawcy S. T. (k. 215/2-216), zeznania wnioskodawcy P. T. (k. 216)

W dniu 2 kwietnia 1993 r. A. S. (4) przekazała na podstawie umowy dożywocia, zawartej w formie aktu notarialnego Rep. A Nr (...), swojemu wnukowi P. T. udział wynoszący 240/320 części m. in. w stanowiących przedmiot sprawy działkach nr (...), (...), (...), (...) i (...).

Dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) (k. 14), akt notarialny Rep. A Nr (...) (k. 218), zeznania świadka M. G. (k. 194/2-195), zeznania świadka A. T. (k. 195-195/2), zeznania wnioskodawcy S. T. (k. 215/2-216), zeznania wnioskodawcy P. T. (k. 216)

A. S. (4) zmarła w dniu 1 marca 1997 r.

Dowód: odpis skrócony aktu zgonu A. C. (k. 9), zeznania świadka M. G. (k. 194/2-195), zeznania świadka A. T. (k. 195-195/2), zeznania wnioskodawcy S. T. (k. 215/2-216), zeznania wnioskodawcy P. T. (k. 216)

Wnioskodawcy P. T. i J. T. (2) zawarli związek małżeński w dniu 23 sierpnia 1997 r.

Dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa (k. 13)

Wnioskodawcy S. T. i J. T. (1) zawarli związek małżeński w dniu 2 września 2000 r.

Dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa (k. 12)

W dniu 23 listopada 2001 r. A. S. (5), Z. P., I. S. i B. T. darowali wnioskodawcy S. T. całe swoje udziały w działkach nr (...), postanawiając, że wejdą one w skład majątku stanowiącego dorobek jego oraz jego żony J. T. (1).

Działki nr (...) zostały następnie przeniesione z księgi wieczystej nr (...) do nowej księgi nr (...).

Dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) (k. 14), akt notarialny Rep. A Nr (...) (k. 218)

W dniu 22 sierpnia 2002 r. S. S. (1), s. M. i R., S. S. (1), s. W. i K., Z. M., J. S. (3), Z. K., B. S., S. S. (1), s. J. i M. oraz P. T. darowali S. i J. T. (1) całe swoje udziały w działkach nr (...).

Dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) (k. 14), akt notarialny Rep. A Nr (...) (k. 218), zeznania świadka M. G. (k. 194/2-195), zeznania świadka A. T. (k. 195-195/2), zeznania wnioskodawcy S. T. (k. 215/2-216), zeznania wnioskodawcy P. T. (k. 216)

S. S. (1), s. M. i R., A. S. (5), Z. P., B. T., S. S. (1), s. W. i K., Z. M., J. S. (3), Z. K., B. S. i S. S. (1), s. J. i M. umową darowizny, zawartą w dniu 22 sierpnia 2002 r. w formie aktu notarialnego Rep. A Nr (...), przekazali wnioskodawcy P. T. całe swoje udziały w nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...).

Dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) (k. 14), akt notarialny Rep. A Nr (...) (k. 218)

W dniu 5 marca 2013 r. I. S. darował wnioskodawcy P. T. swój udział wynoszący 10/320 części w nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...).

Dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) (k. 14), akt notarialny Rep. A Nr (...) (k. 218)

Po zawarciu umowy dożywocia z A. S. (4), wnioskodawca P. T. objął w całości w posiadanie działki nr (...).

Użytkował je siejąc zboże, sadząc ziemniaki, kosząc trawę i zbierając siano. W pracach pomagał mu brat S. T..

Obecnie działki nr (...) pozostają w posiadaniu wnioskodawców P. T. i J. T. (2). W dalszym ciągu są użytkowane rolniczo.

Z kolei działki nr (...) obecnie znajdują się w posiadaniu wnioskodawcy S. T. jego żony J. T. (1) W 2002 r. wraz darowaniem udziałów we wskazanych działkach P. T. przekazał bratu i jego żonie również ich posiadanie.

Po przekształceniu działek nr (...) częściowo w budowlane, w 2004 r. S. T. i J. T. (1) rozpoczęli na nich budowę budynku mieszkalnego, w którym zamieszkują od 2006 r. Pozostałą część wykorzystują rolniczo – zbierają siano

Dowód: zeznania świadka J. C. (2) (k. 78/2-79), zeznania świadka F. T. (k. 79), zeznania świadka M. G. (k. 194/2-195), zeznania świadka A. T. (k. 195-195/2), zeznania wnioskodawcy S. T. (k. 215/2-216), zeznania wnioskodawcy P. T. (k. 216)

Ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków J. C. (2) (k. 78/2-79) i F. T. (k. 79) w zakresie w jakim twierdzili oni, że córka A. M. T. i jej mąż J. T. (3), po śmierci A. S. (4) objęli w posiadanie przedmiotowe działki. Jak wynika bowiem z materiału dowodowego A. S. (4) przekazała przedmiotowe działki wnukowi P. T. na podstawie umowy dożywocia i to on objął je następnie w posiadanie, co potwierdzili również w swoich zeznaniach pozostali świadkowie, tj. M. G. (k. 194/2-195) i A. T. (k. 195-195/2).

Sąd zważył co następuje:

Wniosek zasługiwał na uwzględnienie.

Zasiedzenie polega na nabyciu przez osobę nieuprawnioną prawa podmiotowego z mocy samego prawa i jest konsekwencją długotrwałego faktycznego wykonywania tego prawa.

Nabycie własności w drodze zasiedzenia uzależnione zostało zgodnie z art. 172 k.c. od spełnienia dwóch podstawowych przesłanek: władania nieruchomością jako posiadacz samoistny oraz upływu ustawowego terminu zasiedzenia.

W drodze zasiedzenia możliwe jest nabycie także prawa współwłasności rzeczy, obejmującego udział w prawie własności. Konieczną przesłanką zasiedzenia udziału w prawie własności jest samoistne posiadanie, którego ustawową definicję zawiera art. 336 k.c. Stosownie do art. 336 k.c. posiadanie ma charakter posiadania samoistnego, jeżeli posiadacz włada rzeczą jak właściciel, a więc wykonuje wszelkie uprawnienia składające się na treść prawa własności we własnym imieniu i na własny rachunek. O tym, czy posiadanie ma charakter posiadania samoistnego, decydują okoliczności faktyczne o charakterze przede wszystkim zewnętrznym (zachowanie się posiadacza względem przedmiotu posiadania dostrzegalne dla innych osób, np. zagospodarowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem).

W sytuacji natomiast, gdy prawo własności do jednej rzeczy, przysługujące kilku osobom, wskazać należy, iż objęcie udziału innej osoby we współwłasności nieruchomości w posiadanie powinno być wyraźnie i jednoznacznie zamanifestowane na zewnątrz, w taki sposób, aby nie było wątpliwości, że posiadanie jest wykonywane także kosztem innego współwłaściciela. Ponadto zgodnie z rozkładem ciężaru dowodowego to współwłaściciel żądający stwierdzenia zasiedzenia udziału innego współwłaściciela powinien udowodnić, że zmienił (rozszerzył) zakres swego samoistnego posiadania i uzewnętrznił tę zmianę wobec współwłaściciela (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2010 r., sygn. akt III CSK 300/09, LEX nr 852670).

W ramach niniejszego postępowania Sąd w całości podzielił stanowisko wnioskodawców. Ze zgromadzonego materiału dowodowego bezspornie wynika bowiem, że przedmiotowe działki, po ich przekazaniu przez W. i K. C., stanowiły własność A. i F. S., a po śmierci F. S., pozostawały w samoistnym posiadaniu A. S. (4), która następnie umową o dożywocie zawartą w 1993 r. przekazała swój udział 240/320 części wnioskodawcy P. T., jak również w sposób nieformalny posiadanie całości przedmiotowych nieruchomości. W dalszym okresie czasu, kolejnymi umowami darowizny w formie aktów notarialnych, pozostali współwłaściciele przedmiotowych działek przekazali swoje udziały w działkach nr (...) na rzecz P. T., natomiast w działkach nr (...) na rzecz S. i J. T. (1). Jak wynika z zeznań przesłuchiwanych w sprawie świadków, J. C. (2), F. T., M. G. i A. T., którzy byli jako osoby obce dla stron postępowania, osobami bezstronnymi w sprawie, zarówno A. S. (4), jak i P. T., a następnie pozostali wnioskodawcy władali przedmiotowymi działkami w całości, z wyłączeniem pozostałych współwłaścicieli, użytkując je rolniczo: siejąc zboże, sadząc ziemniaki, zbierając siano.

Powyższe okoliczności wskazują, iż posiadanie przedmiotowych działek przez A. S. (4), a następnie przez wnioskodawców miało charakter posiadania samoistnego. Podkreślenia wymaga ponadto, iż zgodnie z art. 339 k.c. domniemywa się, że ten kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym. W trakcie postępowania domniemanie to nie zostało skutecznie obalone.

Należy stwierdzić, iż przewidziana w art. 172 k.c. przesłanka samoistnego posiadania przedmiotowych działek została spełniona, przy czym niewątpliwie posiadanie to było nieprzerwane, co wynika z zeznań świadków i przesłuchania wnioskodawców.

Drugą przesłanką, której spełnienie prowadzi do zasiedzenia nieruchomości jest upływ czasu, który w zależności od dobrej lub złej wiary posiadacza wynosi odpowiednio 20 i 30 lat. Stosownie do art. 176 § 1 jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadani obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Decydującym momentem dla oceny, czy posiadaczowi należy przypisać dobrą, czy złą wiarę, jest chwila uzyskania posiadania. Zgodnie z ugruntowanym poglądem judykatury, dobra wiara posiadacza polega na usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu, że przysługuje mu takie prawo do władania rzeczą, jakie faktycznie wykonuje właściciel. Natomiast w złej wierze będzie ten, kto ma świadomość, że prawo własności danej nieruchomości mu nie przysługuje. Momentem decydującym dla oceny dobrej lub złej wiary posiadacza jest zgodnie z art. 172 k.c. chwila objęcia nieruchomości w posiadanie, a późniejsza świadomość co do osoby właściciela nieruchomości posiadacza, która mogłaby mieć wpływ na zmianę dobrej wiary na złą wiarę nie ma wpływu na sposób liczenia terminu, po którym następuje stwierdzenie zasiedzenia. Domniemanie istnienia dobrej wiary (art. 7 k.c.) może być obalone przez same okoliczności faktyczne, wskazujące w niewątpliwy sposób na istnienie złej wiary posiadacza.

W ocenie Sądu – mając na względzie zebrany w sprawie materiał dowodowy – poprzedniczka prawna wnioskodawców A. S. (4) uzyskała posiadanie udziałów w przedmiotowych działkach w złej wierze. Obejmując bowiem samodzielnie posiadanie ww. działki po śmierci męża miała świadomość, iż nie jest ona ich właścicielką w całości.

Pozostawanie przez A. S. (4) w złej wierze oznacza, iż wymagany okres do zasiedzenia przedmiotowych działek w złej wierze wynosił zgodnie z art. 172 § 2 k.c. 30 lat.

Za początek biegu terminu Sąd przyjął dzień 28 listopada 1979 r., tj. moment śmierci F. S., od którego A. S. (4) objęła posiadanie przedmiotowych działek w całości. Skutkowało to ustaleniem, że z dniem 28 listopada 2009 r. wnioskodawcy P. T. i J. T. (2) nabyli przez zasiedzenie do majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską prawo własności udziału w wysokości 12/320 części w położonych w S., działkach nr: (...), a wnioskodawcy S. T. i J. T. (1) nabyli przez zasiedzenie do majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską prawo własności udziału w wysokości 12/320 części w położonych w S. działkach oznaczonych numerami geodezyjnymi (...), o powierzchni 0,1675 ha, o czym Sąd orzekł w punkcie 1 i 2 sentencji postanowienia.

Stosownie do przepisu art. 31 § 1 k.r.o. z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W dacie nabycia przez wnioskodawców udziałów w prawie własności nieruchomości pozostawali oni w związku małżeńskim i w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, dlatego też nabyte w drodze zasiedzenia udziały weszły do majątku wspólnego wnioskodawców.

W pkt 3a sentencji postanowienia Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2016 r., poz. 1999 j.t.) oraz w oparciu o § 6 pkt 3 w zw. z § 8 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 nr 163 poz. 1348), przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej na rzecz adw. A. S. (3) kwotę 738,00 zł (w tym 23 % Vat) z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uczestnikowi A. S. (1). W pkt 3b sentencji Sąd orzekł stosownie do § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. 2013, poz. 1476) w zw. § 6 pkt 3 w zw. z § 8 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 nr 163 poz. 1348) przyznając adw. E. Z. kwotę 738,00 zł (w tym 23% Vat) z tytułu pełnienia funkcji kuratora dla nieznanych z miejsca pobytu uczestników J. S. (1) i S. M..

O kosztach postępowania Sąd orzekł jak w pkt 4 sentencji w myśl art. 520 § 1 k.p.c.